Koster

Hierdie verhaal het 'n interessante aanslag, net soos Nico dit kan doen. "'n Afvlerkduif kan nie vlieg nie. Waarom nog probeer?" (UITTRESELS) Gebeure wat in chronologiese volgorde val kan as 'toeval' beskryf word – dalk nie! Koster speel af op 'n klein plekkie. Harpuisbos en die kerk. 'Koster' is die opsigter van die kerk. Hy onthou sy pa het altyd gesê dat elke mens 'n berg moet oor. Daar is nie 'n kortpad nie – ook nie 'n maklike pad nie. Sy berg was die Breededal Psigiatriese Inrigting – waar hy na sy pa se dood beland het – deur sy stiefpa se toedoen. Eliza se moeder is in 'n 'versorgingsoord' na 'n aanslag op hulle lewens lank gelede waarin haar pa vermoor is. Min wetend dat haar moeder deur sekere medikasie afgetakel word – toegedien deur die Matrone. Sy vind tussen haar ouers se goed 'n poskaart wat geteken is deur Josephine Jenkins. Die poskaart was 'n ouderwetste foto van Harpuisbis en die kerk. Wanneer sy by Koster navraag doen omtrent dit, sou hulle eers later besef hoé nou die verbintenis tussen hulle twee was. Daar was moorde gepleeg in die verlede en net een man, Koster, kan die raaisel oplos. Gaan Eliza hom vertrou? Wat gaan die uiteinde vir hulle wees? Nico Schamrel weet net hoe om die leser vasgenael te hou. Die taalgebruik is baie goed en die storielyn is vloeiend. Die aksie en intrige volg teen 'n stewige pas en Nico behou daardeur goeie spanning. Met fyn sinspeling, skep hy 'n goeie balans om geloofwaardigheid aan die verhaal te gee. Daar is heelwat geheime en die verhaal word op 'n meesterlike wyse ontplooi. Dit staan buite alle twyfel dat hierdie boek aanbeveel kan word vir enige leser wat van goeie spanningsverhale hou.

UItstekend geskryf vol intriges en spanning - asook 'n briljante slot wat my beslis na my asem laat snak het!