Oomblikke in tyd

Die digbundel – Oomblikke in tyd – is in vier albums verdeel. Mens wonder dadelik oor die albums, maar dit is deel van hierdie sonderlinge bundel. Net soos 'n mens 'n foto van iemand anders kan neem, vang Jeanita ander se emosies en gevoelens in woorde vas. Daardie oomblik wat jy ʼn foto sou neem en ʼn situasie sou vasvang, word ʼn inprent in haar gedagtes wat dan as gedig omskep word. As haar voorwoord, skryf Jeanita ʼn gedig waarin sy die volgende vraag as stelling informeer: Nou wonder ek: hoe skryf jy platvoet-gediggies met ligte, kort klinkers oor ’n lewe vol hoofletter-emosies? Haar gedigte handel juis oor hierdie hoofletter-emosies. In haar gedig – Foto’s – skryf sy: ’n foto sê eintlik so min dit hou jou net gevange in die daar-en-toe terwyl ek in die hier-en-nou sit – dan noem sy dat ʼn foto nie die waarheid kan bied nie; die emosies, klanke, die rede hoekom jy huil of die gaatjie in jou neus. Die digter bevind haar ook in die beroep as verpleegkundige en heelwat gedigte spruit uit haar werk. By sommige gedigte eksperimenteer Jeanita met subtitels as verduideliking oor die oorsprong van die gedig, bv. a. Pleidooi van ’n man na ’n beroerte aan sy vrou b. Geskryf vir ’n psigiatrie-pasiënt c. Geskryf vir ’n kankerpasiënt wat geweier het om gewen te word. Hierdie subtitels plaas die leser ook in die posisie waarin die digter was en wat aanleiding gegee het tot die gedig. Dadelik vorm dit ʼn foto in die leser se geestesoog. Ek vind dit skeppend en impressionisties – dit slaag in die doel. Hierdie is ʼn kreatiewe digbundel wat pragtig saamgestel is en beslis sy merk maak onder goeie Afrikaanse dig-literatuur.